Een dag uit het leven van....

Bon dia!
Alweer een tijdje geleden, dus het wordt weer tijd voor een verhaaltje van onze kant!

In de tussentijd is er veel gebeurd, hieronder een kleine opsomming..

- Mijn ouders zijn langs geweest! Wat hebben we genoten, heerlijk om familie om je heen te hebben.
Hendrik had een paar dagen vrij genomen en met zijn 5en hebben we 10 heerlijke dagen gehad, va en moe bedankt!
- Kerst en oud en nieuw. Allereerst erg bijzonder om dit met minimaal 30 graden te vieren. Met kerst is het eiland echt een lichtjesparadijs, de Arubanen doen echt hun best om het eiland zo mooi mogelijk in kerstsferen te brengen. Elke rotonde was versierd met prachtige verlichting. ‘S avonds dus echt genieten als je over het eiland reed. Met oud en nieuw zijn we erachter gekomen dat de Arubanen gek zijn op vuurwerk, vooral hele harde knallen! Op Oudejaarsdag leggen alle winkeliers een vuurwerkmat voor de winkel, samen met alle werknemers verzamelen ze zich buiten en steken deze af onder het genot van een drankje. Dit doen ze om de kwaaie geesten voor het nieuwe jaar te verjagen. We hebben een rustige jaarwisseling gehad en om 12 uur samen met Tessa genoten van al het prachtige vuurwerk in de lucht.
- Voor Hendrik een heel belangrijk iets, dus dit moet natuurlijk ook vermeld worden! Zijn auto is binnen! Hij heeft een Honda (natuurlijk) Integra uit Japan over laten komen. Hendrik kan hier op Aruba dus heerlijk verder ‘knaken’, we hebben hier een garage waar de auto in kan, Hendrik is dus een gelukkig man ;)


Ik krijg vaak de vraag of ik eens een dag uit mijn leven wil omschrijven… Nou vooruit, hier komt ie dan!

Maandagmorgen, heb van Hendrik wat klusjes gekregen dus ik wacht tot Tessa wakker is van haar slaapje en dan kunnen we op pad.
Ik bereid me voor op een ochtend lang wachten, want daar zijn de Arubanen gek op, dus gooi ik speelgoed en koekjes voor Tessa in mijn tas voordat ik vertrek.
Ik heb van Hendrik de opdracht gekregen om wat rekeningen te betalen, (gas,licht water en internet). Dit moet hier elke maand. Dit is een makkie want dit doe ik vaker, maar… of ik ook even nieuwe kentekenplaten wil aanvragen…

Op Aruba vinden ze het leuk om elk jaar alle kentekens van alle auto’s een ander kleurtje te geven. Waarom?? Geen idee… omdat ze gek zijn op wachten denk ik.. want heel het eiland moet bij 1 balie deze platen aanvragen..

Vol goede moed stap ik het kantoortje binnen waar ik bij de ene balie de rekeningen moet betalen en bij de andere balie de platen moet aanvragen.
De moed zakt me gelijk heel diep in mijn slippers, bij beide balie een gigantische rij en veel half slapende mensen die of op een stoel zitten of gewoon op de grond. Ik sluit me maar aan bij de dichtstbijzijnde rij en gelukkig is er nog een stoel vrij.
Op 1 of andere manier voel ik me altijd de enige moeder op het hele eiland op deze momenten. Ik weet niet waar al die andere moeders hun kinderen laten maar er is er niet 1 te bekennen. Hierdoor voel ik me altijd wel een beetje bezwaard als Tessa met veel lawaai begint te spelen en af en toe een gil geeft om de aandacht van de andere mensen te krijgen. Na 3 kwartier wachten geef ik het op, Tessa wil niet langer om mijn schoot dus ik laat haar maar even door de menigte kruipen. Al snel zit ze op schoot bij een oudere Arubaanse mevrouw en samen hebben ze de hoogste lol.
Eindelijk! Na een uur wachten is het zover! Ik ben aan de beurt en na 3 minuten heb ik de rekening betaald en ben ik hier klaar.
Ook zoiets raars trouwens…. Al die mensen in deze rij komen voor hetzelfde als mij... de rekeningen betalen. Waarom hebben die andere mensen dan allemaal een kwartier nodig voordat ze klaar zijn en ik maar 3 minuten?? Ach… geen idee.. Op naar de volgende rij.

Hier maar 4 wachtende voor me dus dit moet meevallen! Ik plof weer neer op een stoel en deze keer besluit Tessa maar op mijn schoot te gaan liggen met een koekje. Ik kom er al snel achter dat er maar 4 voor me zijn maar dat ze allemaal wel een half uur nodig hebben bij de balie… Wat doe ik? Ga ik naar huis of blijf ik zitten? Ik blijf maar zitten anders moet ik morgen en daar heb ik ook geen zin in.
Na een uur wachten nog 1 wachtende voor me! Maar dan besluit de baliemedewerkster dat ze honger heeft en een pauze inlast van een half uur, tja dit kan hier gewoon dus we moeten maar rustig afwachten totdat ze is uitgegeten. Ondertussen begin ik flink chagrijnig te worden. Als ik om me heen kijk zie ik dat ik de enige ben die zich druk maakt dus ik laat mijn zenuwen ook maar weer zakken. Na nog 3 kwartier wachten ben ik dan eindelijk aan de beurt. Ik laat mijn papieren zien, betaal gelijk voor het hele jaar zodat ik hier niet elke maand naartoe hoef, krijg een stempel en ja hoor… 3 minuten later ben ik klaar.
Geërgerd stop ik alles in mijn tas en besluit dat ik de kentekenplaten een andere keer wel ophaal (ja, dit was namelijk alleen nog maar het aanvragen en betalen, voor het ophalen moet je weer ergens anders naartoe).

Op de terugweg blijf ik me afvragen waarom ik de enige ben of lijk te zijn, die van al dit wachten een beetje moedeloos wordt. Maar dan als ik bijna bij huis ben, en naar een prachtige blauwe zee kijk met een neuriënde dochter achterin die auto, ben ik alles weer vergeten…
Naja bijna vergeten… Volgende keer is dit een klusje voor Hendrik!

Heel veel liefs van ons!!